STYCZNIOWE KLIMATY

Ależ mnie wzięło na rymowanie... Ale to normalne - styczeń, Afryka. Już myślałem, że w tym roku mnie minie, ale jednak nie.

*     *    *

i znowu jesteś – tam, gdzie nie dosięgam

widzę twoje ślady, choć zerkać nie mogę

karmiony bezkresem, bezlitosnym drżeniem

dawno już wybrałem wytęsknioną drogę

czy ja ją wybrałem, czy ona wybrała

wzięła mnie w objęcia, rozpalona, bosa

zwiedziony marzeniem, zgorzkniały ułudą

usnąłem nad ranem w jej wilgotnych włosach

dziś jesteśmy inni, posiwiali, grzeszni

dzielą nas porody, śmierci i radości

język zalękniony, wygasłe spojrzenia

banalna historia niedoszłej miłości

po co nam to było, ten wieczór styczniowy

co chcieliśmy znaleźć, co zgubić, co zabić

po co w sercu zamknąć obraz, dźwięk i ranę?

- żeby ono nigdy nie przestało krwawić

* * *

W jednym z ostatnich numerów "Nowego Zagłębia" ukazało się coś z moich staroci:

Tak więc idąc za ciosem, wiersz najnowszy:

*     *     *

                                            -C.D. Kramli

nie przyszłaś wcale bursztynową nocą

spojrzenia zgasły, sny zaniemówiły

hologram twarzy, zapach płatków śniegu

tylko chęć pisania – lecz wyzuta z siły

nie mogę, pragnę, nie chcę, nie potrafię

powiedzieć tego co tłucze się w głowie

lub sercu, wątrobie, w każdym okamgnieniu

choć myśli się słowią – nigdy nie wypowiem

dlatego nie piszę, ni listów, ni pieśni

stać mnie dziś tylko na iluzję grania

dopokąd pójdę, gdzie wyrzucę złudę

ażeby nie zniszczyć naszego kochania